Αγαπητέ μας αδελφέ,

Έφτασε η ώρα να γράψουμε τον επίλογο της δικής σου ιστορίας και να σου πούμε το στερνό αντίο μακριά από το χωριό σου, που τόσο αγάπησες. Δυστυχώς πέρασαν  36 ολόκληρα χρόνια μέχρι να σε βρούμε και να σε μεταφέρουμε στην ελεύθερη πατρίδα.. Σε διαβεβαιώ όμως ότι ποτέ δεν έφυγες από  τις σκέψεις μας και πάντοτε αγωνιούσαμε να μάθουμε τι απόγινες τον μαύρο εκείνο Ιούλιο του 1974. Τον Ιανουάριο του 1974 έτρεξες στο κάλεσμα της πατρίδας σου που τόσο αγαπούσες να υπηρετήσεις στο τάγμα των καταδρομέων, νεαρό παιδί ακόμα στα 18 σου χρόνια και τελικά γι αυτή θυσιάστηκες.

Όλη η οικογένεια σου είναι εδώ σήμερα εκτός από το πατέρα μας, που η αδύνατη καρδιά του δεν άντεξε τον πόνο του χωρισμού σας και έφυγε εδώ και οχτώ χρόνια για να σε συναντήσει σε ένα ελεύθερο ουρανό, αφού δεν ήταν δυνατό να σε συναντήσει σε μια ελεύθερη πατρίδα.

Εδώ είναι όλα τα αδέλφια σου που άφησες παιδιά και έφυγες, όπως παιδί ήσουν και εσύ και τώρα έχουν όλοι τα δικά τους παιδιά , τις δικές τους  οικογένειες.  Δεν πρόλαβες να γνωρίσεις τα αδελφοτέχνια σου αλλά, αυτά όμως σε γνώρισαν  από εμάς, ξέρουν τα πάντα για σένα και όλα σε αγαπούν. Σε κάθε αντικατοχική εκδήλωση ήταν  παρών  με τη φωτογραφία σου στα χέρια και διαμαρτύρονταν για  σένα και διεκδικούσαν την διακρίβωση της τύχης σου.

Λυπούμαστε  γιατί ο άσπλαχνος κατακτητής όχι μόνο σου αφαίρεσε βάναυσα τη ζωή αλλά σου στέρησε και το δικαίωμα να γυρίσεις σήμερα πίσω στον αγαπημένο σου Άγιο Αμβρόσιο εκεί που γεννήθηκες και έζησες τη σύντομη ζωή σου.  Φρόντισε όμως η μικρή αδελφή σου και έφερε μαζί της στις 14 Αυγούστου 1974 λίγο από το αγνό χώμα του χωριού, πριν το βεβηλώσουν οι κατακτητές  και θα σε σκεπάσει στην τελευταία σου κατοικία όπως και στον πατέρα μας, για να σου χαρίζει πάντοτε την ευωδιά του μοσχοβολημένου Αγίου Αμβροσίου.

Θυσιάστηκες με τόσους άλλους συναγωνιστές σου στο βωμό της ελευθερίας .  Δυστυχώς ο εχθρός ήταν πιο ισχυρός και δεν τα καταφέρατε να  κρατήσετε ελεύθερη την πατρίδα μας. Πότισες και εσύ όπως τόσοι άλλοι με το αίμα σου τις βουνοκορφές  του  Πενταδάκτυλου εκεί  που πρωτοπερπάτησες και είχες ζήσει τις πιο όμορφες μέρες της σύντομης  ζωής σου. Οι αναμνήσεις είναι ακόμα νωπές . Εκεί σε βλέπω να τρέχεις με  τα αδέλφια σου στις  βουνοπλαγιές του Πενταδάκτυλου κάθε χρόνο λίγες μέρες πριν τα  Χριστούγεννα για να διαλέξουμε όλα μαζί, το δεντράκι που θα στολίζαμε  τις γιορτινές μέρες στο φτωχικό  αλλά γεμάτο χαρά και αγάπη πατρικό σπίτι μας .  Από τότε όμως που έφυγες, έφυγε και η χαρά μαζί σου από το σπίτι μας και το μοιρολόι της μάνας μας  τα σκέπασε όλα. Για 36 ολόκληρα χρόνια ντυμένη στα μαύρα και σκεπασμένη  με το μαύρο μαντίλι  δεν έχασε τις ελπίδες της όμως και σε περίμενε να πατήσεις μια μέρα το κατώφλι του σπιτιού της. Μεγάλος ο πόνος  όλων μας. Ο άδικος χαμός σου σημάδεψε για πάντα τη ζωή μας.. Δεν φταις όμως εσύ. Μαζί με τα άλλα ένδεκα αγνοούμενα  παιδιά του Αγίου Αμβροσίου θύματα και εσείς της κυπριακής τραγωδίας πληρώσατε όπως τόσα άλλα παιδιά της  Κύπρου, με το αίμα σας.

Έφυγες πλέον από τον κατάλογο των αγνοουμένων αλλά γράφτηκες στο αθάνατο βιβλίο των ηρώων της Κύπρου και αυτό μας κάνει περήφανους για σένα.

Αιωνία σου η μνήμη και ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.